Ben ik zielig?

Opmerkingen die goed bedoeld zijn. Maar ik haat ze. Ik krijg er jeuk van en wil schreeuwen. Ik heb het gevoel dat de ander mij zielig vindt, en dat wil ik niet! Ik leef met beperkingen en klachten en natuurlijk is dat niet leuk. Maar ik ben nog steeds mezelf en ik ben niet zielig.

Altijd maar sterk zijn

Ik had het hierover met een vriendin. Zij begreep er niets van: “Maar Inge, je hoeft toch niet steeds sterk te zijn? Je mag af en toe toch wel zielig gevonden worden? Het ís toch ook zielig?”

Het lukte me niet om uit te leggen waarom het niet goed voelt als mensen zo reageren. Want ja, het is vervelend om beperkingen, pijn of andere klachten te hebben. En nee, ik wil niet de hele tijd sterk hoeven zijn. Maar toch voelen dit soort opmerkingen niet goed. Thuis dacht ik er verder over na. Waarom raakt het me zo? Waarom vind ik het niet gewoon lief en fijn als iemand mij zielig vindt?

Meer dan mijn klachten

Ik kwam tot de conclusie dat het komt door twee dingen.  Om te beginnen voel ik me niet gezien als iemand mij zielig vindt. Ik ben niet mijn beperkingen en mijn klachten.Net zoals ik niet het weer ben. Ik leef er wel mee maar bén het niet. Daarbij is mijn leven niet minder en ook niet minder leuk of waardevol dan dat van een gezond persoon.
 
De tweede reden is dat ik, als ik baal, allerlei onbewuste ideeën en gedachten heb over mijn klachten. Dat ik niet mee doe met het leven als ik niet werk bijvoorbeeld. Of zoals pas, toen ik van de specialist te horen kreeg dat er niets gedaan wordt aan mijn klachten, dat ik een wanstaltig gedrocht word met gigantische handen, voeten en kaak. En dat ik er dan niet meer bij hoor. Als een vriendin dan zegt dat het inderdaad heel erg is, vind ik dat irritant. Mijn onbewuste gedachten en angsten worden bevestigd.

Erkenning  

Gelukkig kan het ook anders. Nadat ik mijn zus had gewhatsappt dat er geen verklaring en geen behandeling is voor mijn klachten, en dat ik er van baalde, schreef zij: “Ja, dat snap ik, klote. Gelukkig ben je wel heel knap!”

In één kort berichtje voelde ik erkenning voor mijn gevoel én werd ik uit mijn eigen hersenspinsels van dramatische gevolgen gehaald. Kijk, dat voelt wel fijn. Begrip, erkenning en voor vol worden aangezien.

Opeens kan ik lachen om mijn eigen hersenspinsels en om die van de mensen die mij zielig vinden. Zij zien niet mij, maar hun eigen angsten en gedachten. Ik glimlach, haal diep adem. Ik hoor vogels fluiten en voel me verbonden met de hele wereld.

@inge_dekker